ഉമ്മയുടെ സന്മനസ്സ്

ഒരു മനുഷ്യന്‍ ഏറ്റവും പ്രീയപ്പെട്ട ഒരാളാണ് ഉമ്മ. ഉമ്മയേക്കാള്‍ വലുതായി ഒരു മനുഷ്യന് വേറെ ഒന്നുമുണ്ടാവുകയില്ല. നമ്മടെ ആദ്യത്തെ അധ്യാപകനും അധ്യാപികയും ഉമ്മയാണ്. പത്ത് മാസത്തോളം വയറ്റില്‍ ചുമന്ന് മരണ വേദന സഹിച്ച് നമ്മെ പോന്നു പോലെ താലോലിച്ചും മുലയൂട്ടിയും താരാട്ടുപാടിയും നമുക്ക് ഒരു വേദന നല്‍കാതെ നമ്മെ പരിചരിച്ചു

. നമ്മള്‍ സ്‌കൂളിലും മദറസയിലും പോവാന്‍ ഒരുങ്ങിയ സമയത്ത് നമ്മെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ച് സലാം പറഞ്ഞ് നമ്മെ വിദ്യാഭ്യസത്തിനായി അയക്കും. രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് പ്രഭാതങ്ങളെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് ഭക്ഷണം പാചകം ചെയ്തുതരും. നമമ്മോട് ചിലപ്പോള്‍ ചോദിക്കും എന്ത് ജോലി ചെയ്യാനാണ് കൂടുതല്‍ ആഗ്രഹം,, കലക്റ്ററാണോ പോലീസാണോ, അങ്ങനെ പല പല ഉദ്യേഗസ്ഥരുടെ പേരുകള്‍ പക്ഷെ നാം അവിടെ പറയാന്‍ മടിക്കുന്ന ഒരു പദവിയുണ്ട് പക്ഷെ അതായിരിക്കും അതായിരിക്കും ഏറ്റവും നല്ല ജോലി അത് വെറൊന്നുമല്ല ഉസ്താദ് എന്ന പദവി.

 ഈപദവിയിലെത്താന്‍ അധികപേരും വിസമ്മതിക്കുന്നു പക്ഷെ നമുക്കതിന്റെ വിലയറിയില്ല. ഒരോ ഉമ്മമാരും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് തന്റെ മകനെ ഒരു ആലിമാക്കണം എന്നാണ്. ഈ ആഗ്രഹം സാധിക്കാന്‍ നമുക്ക് കഴിയണം. ഉമ്മമാര്‍ വീട്ടിലിരിക്കുന്നവരാണെകിലും ജീവിത ഉപമാര്‍കത്തിന് വഴിയില്ലാതെ വരുമ്പോള്‍ സ്വന്തം ജോലി ചെയ്ത് കുടുബത്തെ പോറ്റി വളര്‍ത്തും.

ഇതിനും കഴിയാത്ത ഉമ്മമാര്‍ നമ്മെ മത ഭൗതിക സ്ഥാപനത്തില്‍ കൊണ്ടുപോയി ചേര്‍ക്കുകയും സ്ഥാപനത്തിന് കീഴില്‍ പഠിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മെ ഉമ്മ പ്രോത്സാഹി പ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സ്വന്തം വീട്ടില്‍ താമസിപ്പിക്കാന്‍ ആഗ്രഹമില്ലാത്തത് കോണ്ടല്ല ജീവിതം മുന്നോട്ട് കോണ്ട് പോകാന്‍ വഴിയില്ലാത്തത് കൊാണ് മറുനാട്ടില്‍ കൊണ്ടു പോയി സ്ഥാപനത്തില്‍ ചേര്‍ക്കുന്നത്.

 ആ ഉമ്മയുയെ ലക്ഷ്യം മകന്‍ പടിച്ച് ആലിമാകണം എന്നാണ്. പക്ഷെ നമ്മുടെ കാര്യത്തിലേക്ക് നോക്കിയാല്‍ ഉമ്മയെ,,ഛേ,, എന്നവാക്കു പോലും വിളിക്കാന്‍ പാടില്ല.

രചന. ഹനീഫ പള്ളപ്പാടി