പണ്ട് പണ്ട് ഷാമിലെ ഉക്കാള് എന്ന സ്ഥലത്ത് ഒരു ഗുരുവും ശിശ്യനും ഉണ്ടായുരുന്നു. ഗുരുവിന്റെ പേര് നാസര്‍ എന്നായിരുന്നു. ശിശ്യന്റെ പേരാകട്ടെ ഹാഷിം എന്നായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഹാഷിം തന്റെ പഠനം നല്ലരീതിക്ക് മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോയി. മാത്രമല്ല നാസര്‍ എന്ന ഗുരുവിന് ഹാഷിം അടക്കം കുറെ ശി്ഷ്യന്‍ മാരുണ്ടായിരുന്നു. ഹാഷിമായിരുന്നു നാസര്‍ ഉസ്താദിന്റെ ഖാദിം. ഉസ്താദിന്റെ ശിഷ്യമാര്‍ ഉസ്താദിനെ 'ഉസ്താദുനാ' എന്നായുരുന്നു വിളിക്കാറ് അതിന്റെ അര്‍ത്ഥം ഞങ്ങളുടെ ഉസ്താദ് എന്നാണ്.
ഉസ്താദ് രാത്രികാലങ്ങളിലൊക്കെ കിതാബും ഹദീസും നോക്കാന്‍ എഴുന്നേല്‍ക്കുമായിരുന്നു. ഇക്കാര്യം അറിഞ്ഞ ഹാഷിം പിന്നെ ഒരുദിവസം പോലും നേരേ ഉറങ്ങാറില്ലായുരുന്നു കാരണം ഉസ്താദിന് കിതാബും ഹദീസ് ഗ്രന്ഥവും എടുത്തു കൊടുക്കാനാണ്. അങ്ങനെ ഒരു രാത്രി ഹാഷിം ഉറങ്ങാതെ ഉസ്താദിന്റെ വരവിന് വേണ്ടി കാത്തിരുന്നു. അങ്ങനെ ഉസ്താദ് വന്നു ഹാഷിം വേഗം പോയി ഉസ്താദിന് ഹദീസ് ഗ്രന്ഥം എടുത്തു കൊടുത്തു ഉസ്താദിന് സന്തോഷമായി ഉസ്താദ് പറഞ്ഞു: നീ ഇങ്ങനെ ഉറാങ്ങാതിരിക്കുന്നത് എന്തിനാ? ഹാഷിം പറഞ്ഞു: ഉസ്താദ് കഷ്ട്‌പ്പെടരുത് എന്ന് ഓര്‍ത്താണ്. അങ്ങനെ അവന്‍ പഠനം തുടര്‍ന്ന് കൊണ്ടെയിരുന്നു. അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ഉസ്താദ് നാട്ടില്‍ പോയി. അങ്ങനെ പിന്നീട് ശഷ്യന്‍മാരെ തളര്‍ത്തുന്ന വാര്‍ത്തയാണ് ലഭിച്ചത്. നാസര്‍ എന്ന ഉസ്താദ് മരണപ്പെട്ടു എന്നതായിരുന്നു ആ വാര്‍ത്ത.്അങ്ങനെ എല്ലാ ശിഷ്യന്‍മാരും ഉസ്താദിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. പിന്നീട് ഉസ്താദിന്റെ ജനാസ നിസ്‌കാരം കഴിഞ്ഞ് ഖബറടക്കിയതിന് ശേഷം എല്ലവരും തിരുച്ച് ദറസില്‍ വന്നു.
അറിവ്: നാം ഗുരുനാധന്‍മാരെ അതിരറ്റ് സ്‌നേഹിക്കണം.